मग सुरु झाली संगीत रजनी. गायत्री सप्रे-ढवळे आणि कुमार करंदीकर यांनी रसिक श्रोत्यांना एका वेगळ्याच विश्वात , स्वर्गीय सुखाची रेलचेल असणा-या चंद्रमाधवीच्या प्रदेशात नेण्याचा जणु चंगच बांधला होता जणु. हा प्रवास, चंद्रमाधवीच्या प्रदेशाकडे जाण्याचा हा प्रवास संगीत सुरांचाच नुसता नव्हता बर का ! या प्रवासात गायत्रीजी आणि कुमारजी यांच्या सुरांचे पंख तर होतेच सोबत दिशा देण्याच काम, वैखरीविद्येत निष्णात असलेल्या, ज्यांच्या जीभेवर साक्षात सरस्वतीचा वास आहे, ज्यांना शब्दांचे मनोहारी मनोरे उभारता येतात, यांच्या उच्चारांमध्ये कमालीची स्पष्टता आहे ; अश्या स्नेहल दामले यांच्याकडे होतं. या स्वर्गीय सुखाला शब्दांत बांधण्याचे, श्रोत्यांच्या मनात फुललेल्या भाव-भावनांना शब्दांत व्यक्त करुन, मिळणा-या आनंदाला प्रत्येकाच्या मनःपटलावर ठळकपणे कोरण्याच काम स्नेहल दामले यांनी केलं. अर्थातच इतर वाद्यवृंद, गायक-गायिका आणि स्नेहल दामले हे समीकरण इतक चपखल, स्वाभाविक आणि नैसर्गिक वाटत होतं की या समुहामध्ये कुणीही एकेकजण, वेगवेगळा व्यक्त होतच नव्हता.सर्वजणांचे मिळुन एक मोठे व्यक्तित्व तयार झालेले, आधीचे तयार झालेले अनुभवास आले.  कार्यक्रम सुरु झाल्यानंतर अवघ्या काही मिनिटांमध्येच या मोठ्या व्यक्तित्वाचा, सामाईक व्यक्तित्वाचा अविभाज्य भाग बनले आलेले सर्व श्रोते. व्यष्टी, स्वतंत्र, एकेक शरीरे जरी असली तरी सर्वांचे मिळुन समष्टी मन बनले. गाणारे आणि ऐकणारे दोघांत भेद राहिलाच नाही. निसर्गाच्या कुशीत, शीतल चंद्रप्रकाशात , चमचम करणा-या तारांगणाखाली हे सगळे जे काही घडत होते ते निव्वळ अद्भुत होते.